İFADE EDEMİYORUM SEVMEYİ

İfade edemezsin Bütün harfler değerini yitirir Kelimeler kurup cümleler halinde Ona derdini anlatmak için Çaresizlik kapını çalmıştır Ağlaya sızlana yorgun devasal cüssesiyle Kilometreleri aşmaya mecbur tutulan Pofuldayarak buharıyla sitem eden İhtiyar bir lokomotif gibisindir Bazen iki kelimeyle yüzündeki tebessümün Dünyadaki bütün mutlulukların toplamından Daha üstün olduğunuanlatmaya çalışırsın Çünkü seviyorsundur Ama yine anlatamazsın Hani sevdalı bir bülbülün gelip Dalına konduğu güle Bütün sevgisini sunması Dikenlerinde zehir dolaşan o gülün Duygu dolu nameleri duymazdan gelmesi Yüzüne bile bakmaması gibi Ve üzüntüsünü gözyaşlarına saklayıp Hüznünü kanatlarının altına alarak Geride kalan gözleriyle Uçsuz bucaksız semada sır olması Kaybolması gibi İmkan bulamazsın ona kavuşmak Onunla birlikte olmak için Hiçbir çıkar yol yoktur Ya sana çok uzaktır Yada aşık olamayacağın kadar narindir İncitmeye kıyamazsın Bazen içindeki hasretle Güneşli bir günde geceyi beklersin Açık havada O karanlıkta gökyüzünü inceklemek için O kadar düşünceli bir o kadar yorgun Dilinde eskimiş klasik bir şarkı Boğazını parçalayan yırtamadığın bir düğüm Derken bir yıldız takılıp kalır Gözlerine kilitleniverir Ve sevdiğini ona benzetirsin Parıltısından eşsizliğini Büyüklüğünden özelliğini Mesafesindense Sana ne kadar uzak olduğunu anlarsın Uzansan yetişilmez Yetişsen ulaşılmaz Ulaşsan dokunulmaz Dokunsan anlaşılmaz Korkarsın ve anlarsın imkansızlığını İzledikçe gözlerin kamaşır Yorulur bitkin düşersin Göz kapakların ağırlaşır Kendinden geçiverirsin Esrarengiz bir ses Öylesine ahnekli Öylesine gizemli Öylesine nihavend Vede o kadar muhteşem Kimden geldiği meçhul Yüzünü göremezsin Duygusal bir melodi olur Kulaklarına fısıldayan Dinledikçe mest olursun Tam adapte olmuşken bu sese Elinde bir sıcaklık birisi tarafından Avuçlarına tutuşturulmuş yabancı eller Utanırsın Yüzün kızarır ürperirsin Vede uyanırsın o ürpertiyle Tüylerin dikenleşmiş halde Cıvıl cıvıl olursun o duyguyla Bir anda ısıtıverir seni Ilık yaz yağmuru gibi Soğuk kış gecelerinde Sana olanların bir anlamı yok Sessiz sedasız düşünürsün uzun uzun Zaman olur içindeki yangın Daha bir alevlenmiş yakar kavurur kalbini Bazen salıverirsin kendini Hiçbirşeye umursamadan ağlarsın Sınırsızcasına Çabalarsın kendini avutamazsın Bir haykırış vardır dilinin ucunda Ama nafile hep saklı kalır O çığlığı atamazsın istesende Gün gelir sigaranla dost olursun Seni bitiren seni zehirleyen sigaranla Sattığı hüzüne Esenlik değerinde paha biçersin Kafanda sorular yığılıp kalmıştır Sense yanılıyorsun ve çözemiyorsundur Geceleri uyku girmez gözüne Hep hayalinde olan melek yüzü Anbean karşındadır Yaptığın işte Gördüğün kişilerde Konuştuğun insanlarda Hatta içtiğin sigaranın dumanında bile Her zaman hissetmek istediğin sesi Kulaklarında takılı kalmış bir bilmecedir Deli olursun günden güne erirsin Bazen şarkılarla birlikte ağlarsın Daha önce hiç tatmadığın duygular Alıp götürür seni Bazen bir köşecikte bütün masumluğunla Kafandaki sorulara bir cevap ararsın Maalesef yine bir cevap bulamazsın Ve susarsın saatlerce Kanadı kırılmış bir kuş misali kalakalırsın Bütün çılgınlıklar gözünün önünden geçer Film şeridi gibi Hayat daha bir çekilmezdir senin için artık İnsanlar battıkça batar Kimseye içini dökemezsin Ve nihayetinde anlarsın Sevgiden başka herşeyin boş olduğunu Zevk alamazsın yaşamaktan Daha önce dalga geçerek sürdürdüğün hayat Çekmiştir en büyük kozunu Ve mağlup etmiştir seni Bazen ölmek bile istersin Ama kendini çabuk toparlar Ve bununda çözüm olmadığını anlarsın Gücün tükenir cesaretin kaybolur Daha bir pasif kalırsın Herşeyi sorun edersin kendine Attığın her adımın önünde Bir engel bir körkuyu Daha bir ciddiye alırsın Karşısında yenik düştüğün hayatı Bazen ıssız bir tepeye çıkıp İzlersin koca şehri Ve bir çığlık avazının çıktığı kadar Sanki sesini duyurabilecekmişsin gibi Kendini hapsedersin kendine İçine kapanırsın Onunla birlikteyken ölmekten korkarsın Onsuz olduğun anlardaysa ölümü yaşarsın Bir mucize için dilenirsin keşke hep beraber olabilsek diye Zaman zaman kadehlere atarsın derdini Mey olarak tekrar içine dökersin Ve yıllanmış şarabın o eşsiz tadında Anlarsın acıyı vede muhteşemi Bazen kaleme dökmek istersin Sevgini duygularını Sevincini üzüntünü mutluluğunu dert tasa keder gam Kısaca neyin varsa başarırsında Fakat içindeki o muhteşem duygunun Ve kalbinde kilitli o dehşet verici Korkunç sevginin resmini çizemez Ve anlatamazsın ona olan bağlılığını Ona olan sadakatini Belkide oda bekliyordur birşeyler açıklamanı Ama yapamazsın ya anlatamıyorsun Yada anlaşılamıyorsundur Ve yine susarsın Bazende senin ona yazdığın Onunda senin için karaladığı Bir kaç satır gözlerini dolduruverir Üzersin ve üzdüğün içinde kahrolursun Onunlayken zamanı durdurmaya çalışırsın Onsuz olduğun anlardaysa geçen Herbir saniyeyi asırlara sığdıramazsın Bazen sahilleri dolaşırsın deli olmuşçasına Akşamüstlerinde güneşin batışını izlersin Hani o ufukta gitmek istemiyormuş Ama gitmeye zorlanıyormuş gibi feryad figan İçinde dünyanı aydınlatan o dev platformun Nasıl boğulduğuna şahit olursun Kaptırmışken kendini etrafına kenetlenmiş Kör karanlığın farkına varamazsın bir süre Ve yeni yeni doğmaya başlayan Dolunaya umut bağlarsın Hala çaresizsindir kimin umrunda Denizin üzerine serilmiş yakamoza Hayran olursun Nasılda tebessümle bakar sana Derdi yok tasası yok keder gamdan uzak Saatlerce birşeyler anlatmaya çalışırsın Mırıldanarak belkide kendini avutuyorsundur Gece yarısı olmuş nihayetinde Farkına varır koşar adımla Evinin yolunu tutarsın Ardında esrarengiz bir gölge Kendince takip ediliyorsundur Çekinirsin vede korkarsın Eve geldiğinde ise kapıyı kilitlersin ardına Ve sanki kurtulmuşçasına Derin bir ohh çekersin Ama haala kurtulamadığının farkına varman Sadece bir kaç saniyeni alır Elini cebindeki sigarana uzatırsın Oda terketmiştir seni Bir koşu köşedeki büfeden almak istersin Cebindeyse metelik yok Düğmeyi tıklatırsın ışıklar yanmıyordur Elektrikler kesilmiş Kuytu bir yerden yarım kalmış bir mum bulup Yakarsın o anlamsız loşla aydınlattığın Odanda bir köşeye kurulup Yine başlarsın düşünmeye Her zamanki gibi sessiz ve derinden O zindan sessizliği bozan Bir saat tıkırtısı sende hala cevap yok Başın çatlarcasına ağrır Daha fazla dayanamayıp bu acıya Gözlerini dolduruverirsin Artık sende Kendini kandıramaz duruma gelmişsindir Ve itiraf edersin kendine onu sevdiğini Çılgınlar gibi Akıllara zarar bir sevgiyle bağlandığını Ama onun karşısında bu kadar Cesur olamıyorsundur Ve başından beri biliyorsundur Verebileceğin en güzel cevabın Ve edebileceğin en güzel itirafın Susmak olduğunu GÜZELLİĞE Ve sen eğer seviyosan Yarında susacaksın... Aydın Göl

BİLİYORUM BU YARA HİÇ KAPANMAYACAK

Telefonlarıma cevap vermeyeceksin…Cevap versen bile, öyle yorgun öyle isteksiz çıkacak ki sesin, bir küfür gibi… Sevmeyeceksin beni…Biliyorum bu şehri bana dar edeceksin… Çünkü anladın; sevgimden tanıdın beni.O yanık, o hasta bakışımdan…Uçuruma atlar gibi sevdalanışımdan… Sevmek deyince, hemen ardından, ölüm, dememden anladın… Anladın ve kardeşini bir kabustan uyandırır gibi çırılçıplak gerçeğe uyandırdın beni; uyandırdın ve kaçtın… Çünkü sen de benim gibiydin; sen de benim gibi seni sevmeyeni sevdin hep.Sana acı çektireni…Seni aramayanı, telefonlarına çıkmayanı, çıkınca seninle bir küfür gibi konuşanı sevdin…Sen de benim gibi seni incitip üzeni sevdin hep. Bakışından hissettim bunu, kokundan, dokunuşundan… Beni sevmeyecektin biliyorum ama…Ama, öyle susamıştımki kendim gibi birini sevmeye…Öylesine muhtaçtımki gercekten incitilmeye, gercekten acı çekmeye, kendim gibi birini özlemeye öylesine muhtaçtım ki, seni tanır tanımaz çözüldüm… Sana da olmuştur…Öylesine susamışsındır ki sevilmeye, kendin gibi birini bulunca tutamaz kendini, herşeyi, belkide söylenmiycek her şeyi o an, garip bir telaşla söylersin… Hatta söylerken anlarsın, söylememen gereken şeyleri söylediğini hissedersin, battığını, giderek çıkmaza girdiğini…Ama yine de engelleyemezsin kendini tutamazsın. Aleyhinde olabilecek herşeyi söylersin…Üstelik bunu anladıkca daha da batırmak istersin kendini…Biraz daha zor duruma düşürmek… Daha da kaybetmek, daha da dibe batmak istersin…Sanki bile isteye kendi mutlulugunu kendi elinle bozmak istersin…Kendinden gizli bir öç alır gibi. Sanki hiç mutlu olmak istemiyormuş gibi…Sanki hiç sevilmek istemiyormuş gibi… Bir tür gurur muydu bu? Birgün nasılsa ve hiç olmadık bir anda alınıp kopartılmadan, kendi ellerimizle onu yok etmek, bizim gibilerin mutluluğuna tahammül edemeyen bu hayatta, bu hayatın zorba kurallarına bir tür başkaldırmak mıydı? Bir şizofren çocuk tanımıştım bir gün.Tam karşımda oturuyordu.gencecik, yakışıklı bir çocuktu.Şizofren olduğunu biliyordu.Biliyordu iyileşemiyeceğini…İki de bir, önce kolunu uzatıp, sonra avucunu açıyor; Mutluluk avuçlarımdaydı, yakalamıştım ama kaçtı diyor, kaçtı, derken avuçlarını boşluğa kapatıyordu… Hiç unutmuyorum, bu hareketi defalarca yapmıştı… Yine hiç unutmuyorum; burjuvalara özenen bir ailede büyüdüm ben.Görgü kitabı masanın üstünde dururdu hep. Annem o kitabı defalarca ezberletirdi bize.Yemeğe nasıl oturulacak..çorba nasıl içilir? Kaşık nerede, çatal nerede durmalı…Balık nasıl yenir? Peçete nasıl katlanır…Sinemada nasıl oturulur… Ben de eskiden senin gibi saftım.İnanırdım bu dünyada bile şölenler olacağına…Bu dünyada anne, baba, kardeşler, bir sofrada lekesiz bir mutluluk yaşayabilirler diye inanırdım…O kasvetli görgü kuralları kitabına rağmen inanırdım… Önce dilediğim gibi başlardı herşey.Herkes bir arada, sonsuz mutlu gibi…Sonra birden hiç beklenmedik bişey olur, biri ağlayarak odaya kaçardı…İçerden, arka odadan, ağlamaklı, sonsuz küskün sesler gelirdi; bıktım artık, bıktım, usandım hepinizden, gideceğim buralardan, yetti artık! … Ben de senin gibi saftım o zamanlar…Gidilecek neresi var dı ki derdim…İşte hep birlikteyiz…Alemi var mı bu mutluluğu bozmanın? … Sonraları çok sonraları anladım.Meğer biz, bizim aile, herkes, tesadüfen bir araya gelmişiz tesadüften de öte…Biz…bizim aile, herkes, aslında hiç istemeden, nedeni bilinmeyen bir zorunluluk sonucu bir araya gelmişiz… Aslında biz bir araya gelmemek için yaratılmışız. Hayatın en büyük yanlışıymış bizim bir arada olmamız! … Evet cok geç anladım… Bıraktım lekesiz mutlulukları; ben kavgasız, üzüntüsüz bir pazar sofrası özlerken, aslında herkes…annem, babam, kardeşim o evden uzaklara, hiç dönmemek üzere çok uzaklara gitmek istiyormuş… Dünyanın en mutsuz otogarı…Dünyanın en imkansız istasyonuydu bizim evimiz…Yıllarca uzaklara, cok uzaklara gitmek isteyip, bir türlü gidemeyenlerin sonsuz bekleme durağıydı bizim evimiz… İşte bu yüzden sevmek benim için bir tutsaklıktı, tuzaktı böylesi sevip bağlanmak.Uzaklara cok uzaklara gitmek isteyenleri engellemekti. Sevgi yüzünden bizim ailedeki hiç kimse istediği yere gidemiyordu…Birbirimize duyduğumuz sevgi, aynı zamanda bizi birbirimize düşman ediyordu… Hem biz, bizim aile…Güneşli bir günde ansızın başlayan sağanak yağmurlar gibiydik… Bu yüzden hep hırçın, hüzünlü, kırgındık… Bu yüzdendi, her şeyi, çok iyi gidiyor sanırken, içimizde yükselmesine bir türlü engel olamadığımız o felaket duygusu… Anlamıştım senin ailen de böyleydi… Üstelik öyle severlerdi ki sizi, birgün hiç olmadık bir anda, aslında istenmeyen çocuklar olduğunuzu söylerlerdi size! … Sana ya da kardeşine…Tesadüfen dünyaya geldiğinizi…Beklenmedik bir misafir olduğunuzu! …Aksi gibi, istikbaliniz için hiçbir şeyi esirgemediklerini söyledikten sonra söylerlerdi böyle sıradan şeyleri! … Sizin için…Senin için hiçbir fedakarlıktan kaçınmadıklarını söyledikten sonra… Senin de ailen benimki gibiydi…Güneşli bir günde ansızın başlayan sağanak yağmurlar gibiydi…Bu yüzden sen de benim gibi böyle hırçın, hüzünlü, kırgınsın her şeye… Yıllar önce tanıdığım o şizofren çocuk gibi; tam mutluluğu yakalamışken kaybetmiş gibisin hep… Ben beni istediğim gibi sevmemiş olan annemin hayaletini arıyorum imkansız kadınlarda… Sen, seni istediğin gibi sevmemiş olan babanın hayaletini arıyorsun imkansız erkeklerde… Biliyorum ne ben o kadını bulacağım ne de sen o erkeği bulacaksın… Ve ne acı ki, hep bizi sevmemiş olanları seveceğiz ikimizde…Ne acıki, hep bizi incitip üzenlere bağlanacağız…Telefonlarımıza çıkmayanlara… Çıksa bile küfür gibi konuşanlara sevdalanacağız… Bizden bir çift güzel laf esirgeyenleri özleyecegiz… Ölesiye, amansız seveceğiz onları… Biliyorum, bu yüzden odan böyle…Güncelerin ortalık yerde…Kitapların orada, burada…Anıların saçılmış ortalık yere…Her şeyin darmadağın… Biliyorum bu yüzden düzenden, adı düzen olan her şeyden nefret ediyorsun…Sen de benim gibi; toparlayıp da ne yapacağım, düzenli olunca ne olacak; sonunda bir gün biri gelip her şeyi, biriktirdiğim, düzenlediğim, üzerine özenle titrediğim her şeyi daha önce hep olduğu gibi hiç beklemediğim bir anda savurup, bozup gitmeyecek mi, diye düşünüyorsun… Biliyorum, sen benim için hiç bir zaman ulaşamayacağım annemin hayaletisin…Ailemdeki insanlar gibisin çok duygusal çok güçlü, çok yaralı… Onlar da senin gibi seninkiler gibiydi…Aklı başında, mazbut insan rolünü oynamaktan ve ertelenmiş düşleri yüzünden yorgun düşmüş, yarı çılgınlardı…Hepsi yanlış evde ve yanlış bir yerde yaşadıklarını söylerlerdi…Düşleri çok garipti…En kısa yolculuk bile onları yorduğu halde; okyanusları aşmayı ve başka kıtalara gitmeyi düşlerlerdi… Yine aradım seni, yoksun…bulsam, benimle küfür gibi konuşacaksın… Bir kere çözüldüm sana…Bir kere sana senin gibi olduğumu hissettirdim… Oysa baştan beri biliyordum; sen.seni sevmeyenleri seversin.Tıpkı benim gibi… Ama öyle özledim ki benim gibi birini sevmeyi…Öyle özledimki kendim gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi… Yine aradım seni yoksun…Beni de birileri arıyor…Beni de kendi gibi birini sevmeyi özleyenler arıyor…Kendi gibi biri tarafından incitilmeyi, üzülmeyi özleyen birileri arıyor. Hiç cevap vermiyorum…BEN SENİ İSTİYORUM, SENİ ARIYORUM… Kayıtsızlığınla beni yok ediyorsun, geride sen kalıyorsun.Ama seni de biri yok ediyor… Aslında bu oyunda herkes birbirini yok ediyor… Ben birilerini, o birileri başkalarını.Sen beni…Seni bir başkası… Hem çok iyi biliyorum; beni sevsen bile hiç kapanmayacak bu yaram…Seni biri sevse de hiç kapanmayacak bu yaran… Hiç kapanmayacak! …Avuçların hep boşluğa kapanacak.Tıpkı o şizofren genç gibi… Cezmi Ersöz

SEVİYORUM

Seviyorum seni En duygusal halim ile Ve yine en guzel duyguların en hali ile İstiyorum unutmak belki Ya unutamazsam diye korkuyorum Oralardasın biliyorum,benim kalbimden uzaklarda Rahat rahat baska asklar yasa Unuttum soylemeyi sana Mutluluk oyunları icinde ki bir oyuncuyum suanda... polinom

şiirler insanın bazen kendi kendini ifade etmesinde büyük rol oynuyo 
insan bazen şiirlerde bulur kendini...WE bi insanın yazdıkları şeyler 
genelde onun  içinde bulunduğu durumu yansıtır.bazen yazılı bi kağıttan ibaret 
oldunu düşündüğümüz şeyler belkide sadece bundan ibaret deildir...!
...iyi düşünün...

SaBıR BeNiM YeLKeNLeRiM..!

Hayal kırıklıklarıyla öğreniyor insan sabırlı olmayı, bir de kaybettikçe. Acılarsa sabrın son sınavı.
Gün geliyor bütün çektiklerinin ödülü bir an bahşediliyor insana.

Yeni doğmuş bebeğin saçlarını okşarken, bir hastalıktan gözünü yeniden dünyaya açarken, her şey o an için değil midir.

Kavuşmalar da sabra dahil, sokağın başında beliriyorsa beklenen, sabreden biri bıraktığı içindir geride.
Sevgi sabırdır kavuşmayı bekleyen, bir kadını sevmek hangi yaşında olursa olsun gözlerinde doğmamış çocukları görmektir.

Uzun yolculuklardan sonra bayrağı dikerken kaşif kutuplara, ya da dağın tepesine, sabır der ki;
bütün çektiklerine değdi ve ben hep seninleydim bu an için. Sabır züğürt tesellisi değil gerçeğin ta kendisi.

Bir başkasına acı veren insan da acı çekiyor. Belki de daha fazlasını. Bu yüzden gaddar bile sabretmek zorunda vicdanına.

Uyurken keder pusuda sabahı bekler ya insanı pençesine almak için, göz kapakları açılmaya görsün,
acı bıraktığı yerden başlar, acılar zor sabreder geceye, hep sabahı bekler.

Şimdi gözümün bebeği bu satırları yazarken her sabah bir koşu tren istasyonuna giden çocuk geri dönüyor eli boş.
Babası çıkmamış trenden. Ama o her sabah gidiyor karşılamak için.

Çocuklara ölümü açıklayacak cesaret nerede büyüklerde, bir gün öğrenecek nasılsa, yasta yaşlı gözlerle bütün mahalle.
Gelecek baban diyorlar, küçük oğlan çocuğu her sabah treninden babasının çıkmasını bekliyor bu yüzden.

Sabredecek ve büyüyecek, insanın yürümekle bitirmeyeceği yol yok yeter ki sabırla yürüsün,
onurlu bir yaşam istemek ve sabretmek gibi uzun yollar, ama hepsi bitimli.

Sabır gecikmenin bekleme odası, yaşamak bir zaman oyunu yeter ki sabret, ulaşılmaz avucunun içinde, aşk da buna dahil.

Sabrı öğretmek zor, hele şimdilerde ayaküstü yemeklerin, donmuş yiyeceklerin, suya karıştırılarak oluveren içeceklerin,
anında fotoğraf çeken kameraların ve her gece uyduruk aşkların kırıp sarıldığı diziler çağında gençlere sabrı öğretmek çok zor.

Sabır bir fikir ve her iyi fikir gibi bulmak zor.

Seni sabırla sevmeye devam ediyorum.

Hangi deniz kabuğunu kulağıma götürsem

Duyduğum senin sesin.

Her gidişinde seninle beraber giderim, sen bunu bilmezsin.

Deniz kenarında beni bir başına zannedersin.

Ben okyanuslara açılırım

Sabır benim yelkenlerim, bunu hiç bilmezsin…